به نقل از «مهر»

خسارت اقتصادی دو بیماری خاموش در ایران/ به ارقام نجومی فکر کنید

تاریخ انتشار: ۱۸ آذر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۲۵۴۷۰۴

به گزارش خبرنگار مهر، برای اینکه به اهمیت دو بیماری خاموش و در عین حال کشنده و هزینه بر پی ببریم؛ بهتر است به آمارهای رسمی وزارت بهداشت رجوع کنیم.

بررسی‌ها نشان می‌دهد، ۸۳ درصد از بار بیماری‌ها و مرگ و میر ناشی از آن، بر اثر بیماری‌های غیرواگیر مانند پرفشاری خون و دیابت است. همچنین، ۳۲ درصد از افراد بالای ۱۸ سال در کشور فشارخون دارند و این در حالی است که ۶۰ درصد آنها از فشارخون خود بی خبرند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

بر اساس همین آمارها، ۱۴ درصد از افراد جامعه مبتلا به دیابت هستند و ۵۰ درصد آنها نمی‌دانند که دیابت دارند و سالانه ۳۰ هزار مرگ به علت دیابت در کشور اتفاق می‌افتد.

بنابر آمارهای رسمی وزارت بهداشت، هر سال ۳۰۰ هزار نفر در کشور به دلیل بیماری‌های قلبی و عروقی جان خود را از دست می‌دهند.

سازمان بیمه سلامت ایران اعلام کرد: متفورمین به عنوان پرمصرف‌ترین دارو در سامانه نسخه الکترونیک بیمه سلامت ثبت شده است. بر همین اساس، در ۶ ماهه اول سال ۱۴۰۲، تعداد ۱۱۹ میلیون و ۵۰۵ هزار و ۸۵۰ قرص متفورمین تجویز شده است.

امیرحسین حبیبیان معاون مرکز آمار و فناوری اطلاعات سازمان بیمه سلامت ایران گفت: بیشترین داروهای تجویزی و مصرفی در کشور، داروهای دیابت است.

وی افزود: در بازه زمانی فروردین تا نیمه شهریور ۱۴۰۲، انسولین پر هزینه ترین داروی تجویزی بوده که بالغ بر ۳۸۰ میلیارد تومان هزینه داشته است.

در همین حال، فرشید عابدی معاون پیشگیری سازمان بیمه سلامت، با اعلام اینکه ۱۴ درصد از جمعیت بالای ۳۰ سال کشور دیابت دارند، گفت: طبق آمار بالاترین هزینه دارویی سازمان بیمه سلامت در سال جاری متعلق به ۲ قلم انسولین به میزان یک هزار میلیارد تومان بوده که نشانه هزینه‌های رو به افزایش داروهای بیماران دیابتی است. همچنین در سال گذشته حدود ۲ همت برای همه انسولین‌ها هزینه پرداخت شده است.

کوروش اعتماد رئیس مرکز مدیریت بیماری‌های غیرواگیر وزارت بهداشت گفت: بر اساس مطالعه‌ای که ۵ سال قبل انجام شده فقط بار اقتصادی دیابت ۱۳۰ هزار میلیارد ریال در یک سال است، البته این اعداد و ارقام برای ۵ سال قبل است و قطعاً هزینه‌های کنترل بیماری دیابت در ۵ سال گذشته به مراتب کمتر از امروز بوده است.

وی افزود: اگر بخواهیم با توجه به نرخ تورم در نظر بگیریم، قطعاً عدد ۱۳ هزار میلیارد تومان حداقل ۴ تا ۵ برابر شده و می‌توان برآورد کرد به عدد بالای ۶۰ هزار میلیارد تومان در سال رسیده است. البته تعداد بیماران مبتلا به دیابت در کشور طی ۵ سال اخیر افزایش پیدا کرده و در نتیجه، می‌توان با قطعیت عنوان داشت که عدد ۱۳ هزار میلیارد وزارت بهداشت، حالا به مرز ۶۰ هزار میلیارد تومان رسیده است.

اعتماد ادامه داد: در همین حال هزینه‌های پرفشاری خون نیز اگر بخواهد محاسبه شود به یک عدد نجومی از خسارت دو بیماری فشارخون بالا و دیابت می‌رسیم. این در حالی است که حوزه سلامت کشور همواره با کمبود منابع مالی و اعتبارات مواجه بوده و باعث شده خیلی از برنامه‌ها و طرح‌های مهم حوزه سلامت، بر زمین بماند، بنابراین اگر وزارت بهداشت موفق شود این دو بیماری خاموش اما خطرناک را کنترل کند، می‌توان امیدوار بود که نظام سلامت کشور در مسیر درستی حرکت می‌کند.

بر اساس اعلام رئیس مرکز مدیریت بیماری‌های غیرواگیر وزارت بهداشت، در بازه زمانی ۱۴۰۱ تا ۱۴۰۹ تقریباً ۲۰۰ هزار مرگ قابل اجتناب می‌توانیم داشته باشیم برای دیابت و پرفشاری خون، هر کدام ۲۰۰ هزار تا یعنی به طور مثال اگر قندخون را کنترل کنیم تقریباً می‌توانیم ۲۰۰ هزار مرگ ناشی از قندخون بالا که تقریباً حدود ۵۰ درصد آن مربوط به دیابت است و ۵۰ درصد دیگر را کنترل کنیم یعنی صرفاً با کنترل قندخون می‌توانیم از ۲۰۰ هزار مرگ در عرض ۸ سال جلوگیری کنیم.

به نظر می‌رسد، اگر وزارت بهداشت بتواند همین دو بیماری خاموش را کنترل کند؛ علاوه بر اینکه در هزینه‌های نظام سلامت صرفه جویی کرده است، موجبات پیشگیری از هزاران مرگ زودرس ناشی از بیماری‌های غیرواگیر را فراهم خواهد ساخت. بنابراین، شناسایی بیماران دیابتی و پیش دیابتی و افرادی که دچار پرفشاری خون هستند؛ در مرحله اول و سپس، کنترل بیماری این افراد، می‌تواند کمک بزرگی به اقتصاد درمان کند.

کد خبر 5960986 حبیب احسنی پور

منبع: مهر

کلیدواژه: فشار خون دیابت بیماری های غیرواگیر دیابت دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی سازمان غذا و دارو آلودگی هوا وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی بیماری های قلبی و عروقی داروخانه سنگ کلیه صندوق بیماری های خاص پویش ملی سلامت سازمان بیمه سلامت سرطان انجمن داروسازان ایران علیرضا زالی بیماری های غیرواگیر هزار میلیارد تومان سازمان بیمه سلامت دو بیماری خاموش وزارت بهداشت پرفشاری خون بیماری ها ۲۰۰ هزار هزار مرگ

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۲۵۴۷۰۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ترومای اجتماعی، طوفان خاموش

وحید محمود قره باغ؛ "شاید بتوان کشته شدن یک یا حتی ۱۰ انسان را در فهم گنجاند، اما کشته شدن هزاران و میلیون‌ها انسان از حدود امکان هرگونه ادراک و پنداری خارج است. " این جملات گونتر آندرس، فیلسوف و شاعر بزرگ آلمانی است؛ زمانی که می‌خواست عمق فاجعه بمباران هسته‌ای هیروشیما را به تصویر بکشد. کسی که توانسته بود از آلمان نازی فرار کند و این کلمات او به خوبی می‌تواند در قالب یک موضوع و یا به عبارتی فاجعه، تروما اجتماعی را تبیین کند.

تروما واژه‌ای یونانی به معنای زخم است و اصطلاحا به هر ضربه و شوکی گفته می‌شود که از بیرون بر بدن و یا روان شخص وارد شود. در ابتدا تروما تنها مختص به پزشکی و جراحی بود و به زخم یا جراحتی اطلاق می‌شد که عامل خارجی داشت. به مرور این واژه وارد حوزه روانشناسی شد و از این رو یکی از انواع گونه‌های تروما، ترومای روانی (روان زخم) و همچنین ترومای اجتماعی است. فراموش نکنیم، غالب بیماری‌هایی که انسان را دچار می‌کند، ریشه روانی دارد.

ترومای روانی ضربه‌ای است که بر روح و روان انسان وارد می‌شود که به دنبال خود اثرات سوء و ویرانگری را به دنبال دارد. از سویی ترومای اجتماعی حوزه بیشتر و وسیعتری را درگیر می‌کند؛ چرا که انسان موجودی اجتماعی است و نمی‌تواند مستقل از محیط و اطرافیان زندگی کند. در واقع اتفاقاتی ناگواری که برای جوامع رخ می‌دهد، نمونه بارزی از ترومای اجتماعی است. از جمله این موارد می‌توان به تلاطم و تشنج‌هایی اشاره کرد که گاه به کشتار نیز منجر می‌شود.

همچنین جنگ، قحطی، خشونت، سرکوبی، بی عدالتی و بیماری از عوامل ترومای اجتماعی هستند. متاسفانه آثار و عواقب مربوط به تروما، ماندگار بوده و شخص و جامعه دیگر جامعه قبلی نخواهد بود. ضمن اینکه ترومای اجتماعی، تالمات خود را به نسل‌های آتی نیز سرایت می‌دهد. ناگفته نماند افسردگی، اختلال خواب، هراس، پوچ انگاری، بی تفاوتی، بی اعتمادی به دیگران، عدم تمرکز و عدم اعتماد به نفس از نشانه‌های تروماست.

هر چند ترومای اجتماعی قابل درمان است، ولی شرایط و ملزومات خاص خود را می‌طلبد. امید بخشی به منظور افزایش روحیه یکی از مهمترین عوامل جهت برون رفت از ترومای اجتماعی است. همچنین نگرش گذرا نسبت به گذشته نیز می‌تواند در این مقوله کارساز باشد. هر چند این مهم نیاز به مهارت و حتی آموزش‌های خاص است. از سویی هر چند برخی جوامع با مهارت و مقاومت می‌توانند از شرایط تروما خارج شده و حتی آن را تبدیل به یک برتری کنند، ولی غالب جوامع نیز قادر نیستند و به ناچار از آسیب‌های عمیق، ماندگار و جدی آن در امان نخواهند بود.

شکل ۱. برخی مجموعه‌ها با مهارت و مقاومت می‌توانند از شرایط تروما خارج شده و حتی آن را تبدیل به یک برتری کنند.

ترومای اجتماعی درد و رنجی همگانی است و همت و بینش جمعی می‌طلبد. در نهایت به همان گونه که در روان شناسی یک انسان بالغ گاهی حتی از یک کودک نیز آسیب پذیرتر است، جامعه نیز نسبت به ترمای روانی شخصی می‌تواند بسیار آسیب پذیرتر باشد، صدمه‌های که در نهایت فرد فرد جامعه را متاثر می‌کند. ترومای اجتماعی همچون فرهنگی غلط است به مانند هوای آلوده‌ای می‌ماند که جامعه تنفس می‌کند. وقتی شخصی دچار ترومای روانی می‌شود، نه تنها خود که جامعه را نیز درگیر می‌کند. حال تصور کنید که افراد کثیری به این بیماری دچار شوند و در واقع تاثیرات سو آن به صورت تصاعدی افزایش خواهد یافت. این وضعیت بی شباهت به تکثیر ویروس‌ها برای بیماری یک مجموعه نیست.

در ترومای اجتماعی، اشخاصی بیشترین تاثیر را دارند که نه تنها تعادل خود را حفظ می‌کنند بلکه جامعه را به سوی ثبات سوق می‌دهند. تاثیر این افراد به مانند نوشدارویی برای جوامع است. در ترومای اجتماعی افراد می‌بایست به جای بغرنج کردن شرایط به بهبود آن فکر کنند و به جای اینکه انگشت اتهام را به سوی اشخاص و یا برخی مجموعه‌ها بگیرند، باید به فکر همگرایی باشند.

هر چند مهربانی، عطوفت، همدلی و همزبانی در همه مواقع کارساز نیست، ولی در برخی شرایط و موقعیت‌های حاد راهگشاست. ترومای اجتماعی مستقل از اینکه در مدت کوتاه و یا زمان طولانی بر جامعه عارض شود، برای درمان نیاز به زمان دارد و به مانند بیماری می‌ماند که هر چند آمدنش لحظه‌ای است، ولی مدت‌های مدیدی جوامع را درگیر می‌کند. امید که مجموعه ها، مهارت‌ها و مقاومت‌های لازم برای غلبه بر این چالش بزرگ را کسب کرده و بهره ببرند.